Kilka dni później Ania i Marcin, szczęśliwi małżonkowie i rodzice ofiarowali $500, dziękując Bogu za błogosławieństwo ich rodziny. Ania napisała: „Małgosiu, pochodzę z biednej rodziny i wiem co to znaczy być głodnym. Moje początki w Ameryce też mnie nie rozpieszczały, nie były łatwe, ale to długa historia. Dziś mam wspaniałego, wierzącego męża, cudne i wrażliwe dzieci. Bóg zsyła nam wiele łask, za które ciągle Mu dziękujemy. Wiemy, że najlepszym podziękowaniem jest wspieranie niewinnych, głodujących dzieci. A zaczęło się od waszego apelu o zakup krów dla sierocińca w Tanzanii. Nie wiem, ale jak zobaczyłam apel Wspólnoty Dobrego Samarytanina na FB coś nagle poruszyło się we mnie. Nie mogłam powstrzymać łez. Od razu powiedziałam mężowi, że musimy wesprzeć to dzieło. Mąż bez wahania powiedział: ‘Dajmy na dwie krowy, bo na tyle teraz nas stać”. Potem byłam na bieżąco z tym dziełem przez FB. Z radością patrzyłam na postępy w budowie sierocińca, śledziłam waszą wyprawę do Tanzanii. Patrzyłam na osierocone dzieci, które tryskały radością, widząc swoich adoptowanych rodziców i otrzymując różne prezenty. Tutaj takiej radości nie widziałam u żadnego dziecka. Doświadczam najgłębszej radości i bezgranicznej miłości, gdy patrzę na zdjęcia tych dzieci. Mąż mówi, że gdy patrzy na te dzieci, to serce go ściska. Nie jesteśmy bogaci, zresztą nigdy do bogactwa nie dążyłam, ale jesteśmy zdrowi, mamy obydwoje pracę, wspaniałe dzieci i wystarczająco miejsca w naszych sercach, aby się dzielić tym co mamy. Jeśli uda mi się coś zaoszczędzić z każdej wypłaty, to na pewno będziemy się tym dzielić. Z mężem będziemy wspierać to szlachetne dzieło. Poza tym nasza 14-letnia córka mówi, że jak będzie dorosła to chciałaby pojechać do siostry Rut i przez jakiś czas jej pomagać. Córka chce zostać lekarzem, więc kto wie… Jest bardzo wrażliwa na cierpienie innych, a także bardzo pilna w nauce. Byliśmy w tym roku na pielgrzymce, w czasie której modliła się o przyjęcie do Towsend Harris High School. I jako jedna z dwóch została przyjęta. Dziękujemy za to Bogu. Mój średni syn mówił do niej: „dlaczego idziesz na tak długą pielgrzymkę. Nogi będą cię bolały”. Na co Zuzia odpowiedziała: ‘You don’t brake a promise you give to God” (Nie możesz łamać obietnicy danej Bogu). I poszłyśmy. Zuzia mówi, że to była najwspanialsza decyzja w jej życiu. Wreszcie spotkała młodzież, która nie wstydzi się swojej wiary i głosi ją innym. Mega wspaniałe przeżycie. Na pielgrzymce młoda dziewczyna dawała świadectwo z misji w Afryce. Zuzię bardzo to poruszyło co robicie dla biednych dzieci w Afryce. Może córka pójdzie na studia, może zostanie lekarzem i będzie leczyć dzieci w potrzebie. O to będę się modlić”.